Lisans kelimesi, özü itibariyle “bir şeye müsaade etme, izin verme” anlamını taşımaktadır. Kavramsal olarak ise, fikri ve sınaî mülkiyetin içerdiği gayri maddi haklardan veya fiili tekel durumundan yararlanma yetkisinin üçüncü kişilere tanınması anlamında kullanılır.

Patent, endüstriyel tasarım, marka, faydalı model gibi sınaî haklara ilişkin lisans sözleşmeleri, kanunlar tarafından koruma altına alınmış veya genel hukuk düzeni çerçevesinde objektif hukuk normları ile korunan gayrı maddi hakların kullanılmasının bedel karşılığında başkasına tanınmasına olanak sağlayan sözleşmelerdir.

Lisans sözleşmesi, bir borçlar hukuku sözleşmesi olup3, kural olarak karşılıklı iki tarafa borç yükleyen ve sürekli edim doğuran sui generis bir sözleşmedir4. Dolayısıyla bütün sözleşmeler için aranan geçerlilik şartları lisans sözleşmesi için de söz konusudur. Bu durumda lisans sözleşmesi şekle uygun bir biçimde yapılıp hukuka, ahlaka, kişilik haklarına ve adaba aykırı olmamak zorundadır. Ayrıca sözleşme yapıldığı sırada, sözleşme konusu imkânsız olmamalıdır. Örneğin, lisans sözleşmesi kurulduğu sırada söz konusu ayni hak henüz yoksa sözleşme artık baştaki imkânsızlık nedeniyle geçersiz kabul edilecektir5. Her sözleşme gibi lisans sözleşmesi de sözleşmenin tarafları arasında hüküm ve sonuç doğurur. Dolayısıyla lisans sözleşmesinden doğan haklar, kural olarak sadece sözleşmenin tarafları arasında ileri sürülebilen şahsi haklardır. Lisans verenin asli edimi, sahip olduğu fikri ve sınaî hakkın kullanımını lisans alana vermek iken, lisans alanın asli edimi ise lisans bedelini ödemektir. Lisans sözleşmesinde lisans alan kişi, fikri mülkiyet hakkını değil, bunun kullanım hakkını devralmaktadır.

Lisans sözleşmesi, adi yazılı şekle tabi olup, taraflardan birinin talebiyle sözleşme, sicile kaydedilip yayımlanır ve bu kayıt açıklayıcı nitelik taşır7. Dolayısıyla lisans sözleşmesi mutlaka yazılı şekilde yapılmalıdır ve bu da sözleşmenin geçerlilik koşuludur8. Nitekim 556 sayılı MarkKHK m.15/II’e göre “Tescilli bir marka üzerindeki sağlar arası hukuki işlemler yazılı şekle tabidir.” Görüldüğü üzere yazılılık unsuru, tescilli markalar üzerindeki sağlar arası bütün hukuki işlemleri kapsamaktadır. Bu şeklin de, sadece ispat değil, bir geçerlilik unsuru olduğu maddenin açık ifadesinden de anlaşılmaktadır.